عاقبت زباله های الکترونیکی چه میشود؟

با آغاز سال ۲۰۱۵، دور ریختن زباله های الکترونیکی برای اهالی ایالت نیویورک ممنوع خواهد شد. برای اجرای این ممنوعیت،

اهالی این ایالت باید تلویزیون ها، پرینترها و پخش کننده های موزیکی که نمی خواهند را در مکان های مشخصی رها کنند تا

بازیافت شود؛ در غیر اینصورت و در صورت پیدا شدن زباله های الکترونیکی ۱۰۰ دلار جریمه خواهند شد.

زباله های الکترونیکی خیلی بیشتر از آنچه فکر می کنید به سلامت ما و محیط زیست مان آسیب می زنند

برای برخی از افراد جابجا کردن لوازم الکترونیکی بزرگ و دورریختنی در خیابان های شهر خیلی سخت نیست اما عده ای هم

هستند که دوست دارند از میزان زباله های الکترونیکی که در طبیعت وجود دارند، کم کنند. اگر جزو دسته دوم هستید، شاید

برایتان جالب باشد بدانید که این وسایل الکترونیکی چگونه بازیافت می شوند و بعد از بازیافت چه استفاده هایی از آنها می

شود؟ در این پست ساختنی جواب این سوال را می خوانید.

وقتی یک پرینتر قدیمی – یا هر وسیله الکترونیکی دیگر – را دور می اندازید، ابتدا بررسی می شود تا مشخص شود که قابل

تعمیر هست یا خیر. شاید فکر کنید تعداد وسایل الکترونیکی که قابل بازگشت هستند خیلی ناچیز است اما حتی نمی توانید

تصور کنید در بین زباله های الکترونیکی چه چیزهایی می توان یافت.

 

وسایلی که نمی توان آنها را برای استفاده مجدد تعمیر کرد، در کنار سایر وسایل قابل بازیافت بسته بندی می شوند و با تریلر به

کارخانه های مخصوص بازیافت منتقل می شوند. بعد از اینکه تکنسین ها تمام وسایل و قطعات الکترونیکی را بررسی کردند، آنها

را داخل یک خرد کننده بزرگ می ریزند تا تمام قطعات و سایل تبدیل به تکه های کوچک شوند. کارخانه های مختلف این تکه ها را

براساس معیارهای مختلفی مرتب می کنند اما بیشتر آنها از سیستم مرتب سازی نوری استفاده می کنند. این نوع سیستم از

یک پرتوی لیزر برای تشخیص ویژگی ها و خواص تکه هایی که روی نوار تسمه حرکت می کنند، استفاده می کند و قطعات را به

پلاستیک، فلز و تراشه های کامپیوتری طبقه بندی می کند. سپس این کالاها در بازارهای جهانی به فروش می رسند.

وقتی این مواد فروخته شدند، بازیافت واقعی شروع می شود. از این مواد میتوان در کارخانه های مختلف و برای تولید قطعات

مختلف استفاده کرد. برای مثال، تمام قطعات پلاستیکی که در کامپیوترها بکار می روند، مواد کند کننده آتش در خود دارند که می

توان از آنها برای تولید مواد تکنولوژی بیشتر استفاده کرد. پلاستیک ها معمولاً به کارخانه های چینی فروخته می شوند تا در

ساخت سایر وسایل و قطعات الکترونیکی مورد استفاده قرار بگیرند. فلزاتی که از زباله های الکترونیکی بازیافت شده، استخراج

می شود معمولاً در کشورهایی که خودشان تاسیسات تولید فلز دارند، می مانند. در ساخت بسیاری از قطعات و وسایل

الکترونیکی از فلزات خاکی کمیاب استفاده می شود؛ استخراج این فلزات از زباله های الکترونیکی بسیار راحت تر از استخراج

این مواد از زمین است.

اگرچه بسیاری از وسایل الکترونیکی با این روش بازیافت می شوند اما برخی از وسایل را نمی توان داخل دستگاه های خرد

کننده ریخت. تلفن های همراه معمولاً دست آخر از همین کارخانه های بازیافت سر در می آورند، اما در برخی از شهرها روند

بازیافت آنها متفاوت است. مثلاً در نیویورک از سال ۲۰۰۶ یک برنامه بازیافت اجباری در حال اجرا است که کمپانی های فروشنده

موبایل را ملزم می کند در برنامه بازیافت هم داشته باشند. فرایند بازیافت موبال کمی بیشتر طول می کشد؛ شاید دلیلش این

باشد که مردم کمتر موبایل هایشان را دور می اندازند.

وقتی وسایل الکترونیکی وارد کارخانه های بازیافت می شوند، تکنسین ها قطعاتی مثل کارتریج پرینت یا باتری های قابل شارژ

که ممکن است در دستگاه خردکننده آتش بگیرند را جدا می کنند. مانیتورهای CRT – صفحه های مانیتور و تلویزیون که قبل از

رواج صفحه های مسطح استفاده می شدند – باید با دست تخریب شوند زیرا پشت شیشه آنها یک لایه سرب قرار دارد که بیننده

را دربرابر پرتوهای الکترونی محافظت می کند و تصاویر را به نمایش در می آورد. از هر کدام از این مانیتورها بیش از ۳ کیلوگرم

سرب استخراج می شود که به کارخانه های ذوب فلز فرستاده می شود.

هدف از اجرای برنامه های اجباری بازیافت زباله های الکترونیکی در نیوروک – و ۴ ایالت دیگر – کاستن از حجم ۵۰ میلیون تن

زباله ای است که هر سال در سرتاسر جهان در طبیعت رها می شوند. بیشتر زباله های تولید شده به تدریج تجزیه می شوند و

در حین تجزیه گازهایی مثل دی اکسید کربن منتشر می کنند اما محیط اطراف شان را به کلی از بین نمی برند. باوجود اینکه زباله

های الکترونیکی تنها بیش از ۲ درصد از زباله های رها شده در طبیعت را تشکیل می دهند اما ۷۰ درصد از آلودگی های زیستی

از همین ۲ درصد ناشی می شوند. وقتی قطعات و وسایل الکترونیکی شروع به تجزیه شدن می کنند، فلزات و مواد شیمیایی

داخل شان – مثل سرب – آزاد می شود که بشدت با مشکلات زیستی و سلامتی مرتبط است. با گذشت زمان، این مواد

شیمیایی سمی به آب های زیرزمینی نفوذ می کنند و آنها را آلوده می کنند. وسایل و قطعات الکترونیکی آنقدر مواد سمی دارند

که رها کردن آنها در طبیعت آسیب های جبران ناپذیری به سلامتی خودمان و محیط زندگی مان بزند.

اما اعمال این ممنوعیت ها چقدر کارایی دارد: در شهر نیویورک بیشتر مردم در آپارتمان های اجاره ای زندگی می کنند و به همین

خاطر جریمه ۱۰۰ دلاری به دوش صاحبخانه هایی می افتد که مستاجرها را مجبور به پذیرش ممنوعیت ها نکرده اند. این مسئله

یکی از مهمترین مشکلات پیش روی اجرای این محدودیت هاست؛ چون مانع از این می شود که جریمه متوجه مصرف کننده ای

شود که به ممنوعیت ها اهمیت نداده است. مشکل بعدی کمبود زیرساخت های لازم در شهر نیویورک است؛ تصور کنید چند

شهروند در روز وسایل الکترونیکی بزرگ را برای بازیافت به مراکز بازیافت خواهند آورد. البته برای رفع این مشکل مجتمع های

مسکونی بزرگ می توانند درخواست نصب سطل های بازیافت مخصوص در محل مجتمع را بدهند که بصورت دوره ای توسط

ماموران بازیافت تخلیه خواهد شد. همچنین می توانند به برنامه های بازیافت بپیوندند تا کامیون های بازیافت مرتباً به محل

زندگی آنها سر بزند.

 

برچسب ها : اخبار, الکترونیک, برق, زباله الکترونیک